İLENÇ DUVARI

İLENÇ DUVARI

Rodrigo’nun gitar konçertosu aşığı 

son gün demli çay isteyecek.

Her zamanki haki giyinişiyle dimdik

etkili ve yiğitler yiğidi

Deniz gibi deniz

ipini çekip gidecek.

Diğerleri de tıpkı deniz

hırçın dalganın peşine yetişecekler.

Sırf olaya tanıklık edecek dostları da hazır

ilaçla ayaktalar garipler sanki temelli uyuşmuşlar.

Ve ilenç duvarı kendiliğinden örülecek...

Devrimciler de ölür. 

Ölür ama devrimci gibi diyecekler.

Ölür ama geleceği umutla yazmıştır tarihe 

geçmişin izlerini not defterine.

İşlemişler hayatı darağacına

gönülden

ilmek ilmek doyasıya.

Yağlı urgan yığınla yiğidi buruşturamaz 

ilenç duvarı ilelebet durulmaz diyecekler...

 

Düşenler gün olur kalkar

sadece düşüncenin boynu kırılır 

solgun yüzlerde dolaşan tarih yanılmaz

affeder belki geriye kalanlar

ama ilenç duvarı yıkılmaz diyecekler...

Ünlü konçerto her kulağa çalındığında

son arzu gelir akla

dudakta ilk ve son uçlu cigara.

Ciğerler paramparça

üleşilen mutluluk gelmiş kapıya dayanmış 

ebedi kavga hala taptaze diyecekler.

İsterse açılmasın beyaz sayfa 

şimdilik sonsuzda istirahat vakti 

ranzaların boynu bükük

Veysel’ in türküsü gece gündüz 

Devrimciler uzun ince bir yoldayız diyecekler...

İşte böyledir dile destan olmak

beyaz ölüm gömleğini giymeden evvel

ölümsüzlüğe kahramanca adanmak.

Kutlu festival onuruna masklı cellatı siktir ederek

hocayı da olur ya yarın boşa konuşur diye

hiç biri istemedi diyecekler.

  

Vasiyetleri ise tek sayfalık mektup

ne korku ne pişmanlık

kısacık ömrün sığmadığı kitaplık.

İzin verilirse böyle böyle gideceğim 

emanetim arkadaşlarım tek dileğim

ve inançla haykıracaklar tek yol devrim.

Aksini diyenlere asla inanmayın diyecekler...

Rodrigo’ nun gitar konçertosu eşliğinde 

yolcu yolunda gerek tavrıyla

sehpaya gözleriyle gülüp geçecekler

yarım kalan devrim aşkıyla tekmeyi vurup eyvallah diyecekler.

Hemde daha çok diyecekleri varken...