FİNCANCI

 FİNCANCI

Kim kalmış ki ben kalacağım

ilerisi gerisi harfiyen belli.

Ölürsem bir gün eğer

sizden uzaklarda bir başıma

Olmaz ya Nazım’ın yanına defnedin beni. 

Cansız bedenimi

Anadolu’da bir köy mezarlığına.

Kuzeyde olsun uyarsa

Karadeniz’de.

Karadeniz kıyılarında yüksek rakıma emanet edin beni.

Madem emanet benim o zaman

kimseye sormadan danışmadan hocasız.

Nasılsa çınlayan çamları vardır

veya çıngıl çıtak fındık ocakları.

Başucumda sonsuz serinlik olsun...

Kime kalmış ki bana kalacak

kalkıp yerinden taş bakacak.

Nazım taş maş istemezdi bilirim

bir mermer parçasıdır tek dileğim.

Marmara damarlı gül desenli

adım soyadım kazılı olsun ayıp olmaz ise kırmızı mürekkepli 

harflerden taşmayan ustalıklı.

Tarihli veya tarihsiz 

yani rakamsızlık size kalmış.

Doğmuş ölmüş yeter aslında

ama kesinkes duasız.

Başucumda derin sessizlik olsun...

Kim kazık çakmış ki ben çakacağım

çaka çaka öleceğim bir gün.

Asla korkmayacağım kaçmayacağım.

Yolum yoldaşım eminim kalmam uzun süre bir başıma.

Eşiğe keşik bende

ışıklar denizine aşık

sayın Nazım’dan başlayarak

daha niceleri de var sırada.

Gelirler taş fincan kırmaya yakından uzağa susar canlar

Kim geri kalmış ki ben kalacağım.

Kim farkındalık peşinde farkındayım.

Fakir fukara öleceğim bir gün. 

Fincanlar dolup boşalacak

finnuriler yanacak cılız canbaz

haliyle her daim ileri.

Hani insanın vadesini beklemeden 

öylece ölesi geliyor. 

Kim kalacak ki ben de kalayım.

Derdo fincancı katırları ürkmüş

giderim ayaklarımı sürüyerek...