GÜNEŞ ÖLÜNCE GÖR

 GÜNEŞ ÖLÜNCE GÖR

 

Güneşe yürüyenler soyundanım,

tenim köz gözüm güneş zerresi

deli fırtınalarla savrulan ruhtanım...

Zerre diyarında

toz kervanındayım, 

aşk şerbetinde

akıl kuraklığına tutsağım.

Ateş filini içerim

fikrin fiillerini çekerim

dilsizim dinsizim

kitap indirmedim 

din getirmedim ama

Peygamberi nebiler soyundanım...

Zerre kervanında 

kelimeler kervansarayındayım.

Yaradılanı yaratan hamurdanım

etim toprak sözüm deniz

aşkı muhabbetteyim.

Zerre sapmadan yolumda

akıl diyarında özgür

ateşin yüzünde gözündeyim. Gözlerinin yeşilinden öperim

alım kızılım, 

balım zehirim

yalım ateş özüm

Güneşi görenler izindeyim.

Güneş ölünce gör son sözüm

Güneş ölünce gün görmek yok 

iki gözüm.

İki gözüm iki çeşme…

Farazaları yok sayan ruhtan

Bayrağı bayraklaştıranlar soyundanım.

Elim çolak, 

dilim solak, 

aklım konak

kasvetli kum fırtınasıyım.

Ateş topunu çıplak el tutanım 

buzul dağları kanımla eritenim.

Akıl kuraklığını vahaya çevirenim.

Tenim güneş gözüm köz

terim ilaç yüzüm güz

canım tez sözüm söz

yılmadan güneşe yürüyenim.

Bir garip yolcu

Güneşe yürüyenler soyundanım..