ŞEHRİYAR…

 ŞEHRİYAR…

Şehir eskiydi

ama şeklen yesyeniydi şehriyar.

Sessiz paslı bir sabahtı bastıran

terbiyesiz yer öfleyle yarıldı

tektip şehriyar şehirleri şerbetledi...

Şehriyar şer hayır hoyratlığıyla

yardan geçemedikçe esti gürledi.

Selviler devrildi al dudaklar kurudu

gençliği yandı lal kuzuların.

Boğaza çöktü ahlaksız karakış.

Çarpıldı adi cereyana hayatlar.

Örüldü garip yolcuların hazin yol öyküsü

çetin geçecek günler

ve dahası kapıda.

Toza toprağa belendi namussuz evren

kirlendi tepeden tırnağa yalnız şehirler.

Çarpuk çurpuk deccal

mezara kadar

asla unutulmayacak şehriyar

mahşere kadar...

Şehirlerin akciğerine sırnaştı habis ur

şehirler nefessiz viran.

Şehir eskileri çocukçasına ağladı

güne geleceğe hayıflanarak

gözyaşlarında arındı çocuklar.

İsyanı sağır sultanlar duydu

küfür küfür esti rüzgar.

Hapislik eskiydi evveldi

yenisinde her yer nar

şi şehri yar şiranda şehriyar...

Şehrin eskimiş fiyakasını öptü faylar

ikinci el aşk borsasında şehirler.

Sahte ışıkların gölgesinde

aşkların en hakikisi eridi.

Her şey eskide kaldı

şimdi var yok diyarında kördüğüm.

Güler yüzlü eski aşıklar öldü 

günler yandı yıllar binnar.

Binalar eskiydi ama yenileri yıkıldı

ihanete hapislik müebbet...

Eskiydi şehir

sarımor ampuller şehri parlattı.

Şehriyar şehri patlattı.

Beyni eskitti yalanlar

akıl çelindi küllendi şehir.

Şehrin eskimiş ışıklarıyla yıkandı gece

şehirlerarası yolculuklar başladı ecele.

Koyu kıvamlı bir sabahtı

ıslak havlulara sarıldı şehir kıyı köşe kurulandı.

Alev alev tutuştu hayatlar çöktü çöktü hayatın içine...

Eski şehrin esrimiş ışıkları da söndü

güneşle ay yıldızlar

şehirler yumruk yemiş gibi sallandı.

Uğurlayanı su dökeni olmadı gariplerin.

Hazlı nazlı bir sabahtı

varlığı eskidi şehrin

varlığı eskidi şehriyarın. 

Şimdi şehrin yenileniş vakti. 

Derdo yenilenmedi yenildi şehriyar

eskiydi ama yenilmedi şehir...