İSTANBUL’U ALAN, TÜRKİYE’Yİ ALIR…

 

İSTANBUL’U ALAN, TÜRKİYE’Yİ ALIR…

 

Yıllardır ülkenin sırtına saplanmış kör bıçak gibi ‘İstanbul’u almak, Türkiye’yi almaktır’ mizanseniyle avunan mirasyediler bu kez hedefini tutturamadı. Ana muhalefetin mevcut iktidarla yarışı, sınırsız kaynakların sarfı gölgesinde, güç kaynağı yaratmaya çalışan bakanların gölgesinde, görgüsüz tavırlılar gölgesinde, ince düşünceli olmayı bir kenara bırakan devlet erkanı gölgesinde geçti. En paşasından, paçasına el kadar paşalık sıçrayanlar, adam harcamaya dönük güncellemelerle ucuz senaryodan rol çaldılar.  Ancak bu kez pişkince kurumlanarak ‘Atı alan Üsküdar’ı geçer’ replikası sallayıp, kitleleri presleyerek oy istifleyenler yarı yolda dımdızlak kaldılar. Çünkü bu sefer ‘İstanbul’u alan, Üsküdar’ı geçti’ ucuz tarife hitapçıların soluğu kesildi…

 

Yıllar sonra yine yeniden topyekûn sahte orijinallik turlarına çıkıldı. Ortamı geren genel yönetim vazgeçilmezleri, her tiridine tirad sonuna ‘atı alan Üsküdar’ı geçermiş’ salvosu eklemledi. Kepazelik bu kez ‘Ekrem’den döndü. Acı reçeteli ikramlar, çok geç kalınmış olsa da halklar nezdinde reddedildi. İktidar sarhoşu aymazlara, bu seçimde hiç ummadıkları boyutta ‘İstanbul’u alan, Üsküdar’ı geçer’ şaşkınlığı düştü. Geriye 1 Nisan şakası niteliğindeki haritayı kırmızıya boyayan yerel gerçeklik kaldı. Resmi rakamlara göre merkez sol da ‘89 ruhu’ dirildi.  Bal kabağından köşkler ve saraylar lapa oldu, akıllar ürperdi, türetilmiş sihir çöktü.

 

Ana muhalefet Partisi, siyasi yelpazede ‘ortanın solu’nu temsile başladığı günden bu yana ikinci kez yerel seçimlerden birinci çıktı. Siyasi bilincini, teorisi ve pratiğini, ‘Sosyal demokrasinin temel ilkeleri ile ülkenin gerçekleriyle bütünleştirerek, halkın özlem ve gereksinimlerini yanıtlayacak doğrultuda’ yeniledi ve inandırıcı oldu. Yani her şeyin en iyisini halka sunma iradesi ve ‘her şey çok güzel olacak- tam yol ileri’ iddiası sahiplenildi. Kimine göre bu saptama doğruydu ama adaylar yanlı veya yanlıştı. Kimine göre adaylar, partiden çare uman seçmenleri tarihsel sürecin değişmesine ikna edemezdi. Ama hiç de öyle olmadı, ülkenin sola ihtiyacı olduğunu hisseden seçmen, sağın sağa muhalefet ettiği tabloyu şıp diye değiştirdi. Haliyle ‘İstanbul’u alan, Üsküdar’ı geçer’ bağlamında tavır geliştirenleri ‘el heykelli’ dahil yarımadaya gömdü.

 

Şimdi Üsküdar’ı geçenler eğer baş döndüren siyasi havaya kapılmaz da layığını yaparlar ise ilerleyen zamanlarda solun kan kaybedişine tanıklık hepten biter. Aktif siyasette yıllardır süren paramparça tablo dirlenir, birlenir. Ağır koşullar dolayısıyla canından bezmiş katmanlar rahatlar, yenilenme gücüne kavuşur. Gelecekte bunca dağınıklığın ve değer kaybedişin sorumlularından da bir güzel hesap sorulur. O gün gelip çattığında ‘Atı alan Üsküdar’ı geçer’ tekerlemesi sallayanlar, kuyruklarını kurtaracak yeterince bahane üretemez. Yani ‘İstanbul’u alan, Türkiye’yi alır’ geçer gider…

 

Transit geçişle ‘devlette, toplumda ve siyasette devrim…’ misyonu vizyona girer. Yeni başlangıç ile yeniden doğuşun önü kesilemez. Çünkü siyasi dengelerin ve ekonomik modelin alabildiğine bozulduğu an çağdaş, güçlü ve güven veren sosyal demokrat birikim öncüleri kuruluş ayarlarına döner. Umulanın aksine etkin ve yetkin kadrolarla devrim çizgisine yaklaşılır. Sorumluluk bilinci ve siyasal duyarlılıkla kıyasıya mücadeleye başlar. İçinde devrim ateşini hissedenler ve devrim aşkını söndürmeyenler kurulan saflarda yerini alır. Ve İstanbul’dan başlayarak tam yol ileri, bütün ellerde dönüşüm güncellenir. Arap atını kim alırsa alsın bir kez ‘İstanbul’u alan, Üsküdar’ı geçer’ ve sürekli değişimin ideolojisi pik yapar.

 

Dip dalgası, mevcut sistemi savunanları, var olan değerleri korumayanları vurur. Vurgun ‘sosyal demokrasinin tek ve değişmez bir kaynağı yoktur’ inancından sapanları da hizaya sokar. Nisan Bir itibariyle bahar temizliği için koltuklara oturanlar, başta İstanbul tüm yerel parlamentolarda özlenen demokrasiyi geliştirir. Çağın gerisinde olmaktan kurtulmak ve çağı yakalamak için mevcut iktidara, genel seçimin erkene alınması şartı bastırılır. Siyasetin öncelikli politikası, pentagonvari planlanan üst düzey manevra seçimleri zora sokmadan almaktır. Toplumsal olaylar, sosyo ekonomik kargaşa, siyasal ve kültürel yapı dalgalanmaları, çözüm politikalarını elbette derinden etkiler. Bu etkileşimi yok sayarak, ‘İstanbul’u alan Türkiye’yi alır’ savına sığınmak, sadece ‘atı alan Üsküdar’ı geçer’ diyenlerle yüzleşmeyi geciktirir…

 

O halde yerel istemler doğrultusunda, genel çözüm alternatiflerinin belirlenmesi ve uygulanmasına ilişkin öncelikli hedef programlanmalıdır. Bu doğrultuda, ‘ortaya yürek ve akıl koyup, değişim özlemini kurgulamak, gelenek ve yenileşme arayışını, geçmiş ile geleceği bütünleştirip yansıtacak yapıyı kurmak’ şarttır. Ulusça bu çalkantılı ve zor dönemeçten çıkışın ilk adımıdır, 1 Nisan bahar temizliği. Kabul edilir veya edilmez ama ‘Sosyal demokrasiyi, sosyalizmi ve demokratik sosyalizmi benimseyenler, değişimin ve devrimlerin öncüleri olanlar, gerçek demokrasinin neferleri kalanlar, asla öcü değildir. Büyüdükçe büyüyen tehlikelerin önünü kesebilecek örgütsel dinamiktirler.

 

Tarih yapraklarına kaydı düşüldü bir kere, ikinci yüzyılın ilk yerel seçimi siyasette tersine işleyen ve işletilen ‘Atı alan, Üsküdar’ı geçer’ işgüzarlığını bertaraf etti. Kep düştü kel görüldü. Satıh bellidir ‘İstanbul’u alan Üsküdar’ı geçer ama Türkiye’yi de alır’.  İlla ki ‘o satıh bütün vatandır’…